ชาวดิน ออนเน็ต

***อนิจา วาสนา ไพร่***

เรียกร้องเถอะ ร่ำหา กันให้ตาย
เคยบ้างไหม เคยได้ สิ่งที่หวัง
กราบแทบเท้า ติดดิน ร้องเสียงดัง
มีสักครั้ง บ้างไหม ใครเมตตา

สิ่งที่ขอ รอมา กี่ชาติแล้ว
ไร้วี่แวว สิทธิ ที่ใฝ่หา
เป็นแค่ไพร่ เขาชี้ เป็นอีกา
อย่าได้มา ร่วมหงส์ ดงผู้ดี
ร้องขอมา กี่ปี กี่ชาติแล้ว
ก็ไม่แคล้ว โดนด่า ฆ่าทุบตี
จากปู่ย่า มาถึง ทุกวันนี้
ถูกย่ำยี ไล่บี้ ให้จำนน
ตายแล้วสิบ เกิดใหม่ ได้เป็นแสน
แต่ขาแขน ถูกตรึง ด้วยเล่ห์กล
แล้วเมื่อไหร่ สิ่งนี้ จะหลุดพ้น
รับกฏโจร กฏหมาย ไร้ปราณี
อนิจา วาสนา ชะตาไพร่
ถูกใส่ร้าย กล่าวหา ว่าบัดสี
ทั้งหมอบกราบ ก้มไหว้ อย่างภักดี
แพ้วจี คนโฉด โป้ปดลวง
คงถึงครา แล้วหนา บรรดาไพร่
แม้ร่ำไห้ ร้องขอ ก็ช้ำทรวง
เขาไม่แล พวกเรา ไพร่ทั้งปวง
ต้องวัดดวง ทวงค่า ความเป็นคน


โดย ยรรยง ลูกชาวดิน

7 / มีนาคม / 2553
........


วันเสาร์, ธันวาคม 27, 2551

มาร์คเพื่อนร่วมโลกของผม..เหยียบย่ำชีวิตนักเรียนไทย



โดย คุณnum
ที่มา บอร์ดประชาไท



จำได้ว่าเราอยากไว้ผมยาว
ทำหล่อ ตามประสาวัยรุ่นทั่วไป
แต่ต้องยอมเกรียนหัวเขียว
เพื่อต้องเรียน ร.ด. รักษาดินแดน
จะได้ไม่ต้องถูกเรียกไปเกณฑ์ทหารจับใบดำใบแดง

ต้องซื้อเสื้อผ้า รองเท้า ถุงเท้า
ไปเรียนแถวชิด วินัยทหาร
เข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่งยังต้องเรียน ร.ด ปีที่สาม
กำลังเหล่สาวเชียว
แต่ก็ต้องยอมหัวเขียวอีก

หากตัดผมไม่สั้นพอชนิดเห็นหัวเขียว
ครูฝึกก็ไล่ไปตัดเพิ่มจนแสบหนังหัว
ต้องมีสภาพกลัวครูฝึกหงอ เลยทีเดียว
ต้องไปเรียนทุกอาทิตย์ๆละวัน
ต้องไปฝึกภาคสนามที่เขาชนไก่ เมืองกาญจนบุรีอีกสิบวัน
ต้องอาบน้ำตามนกหวีดที่ครูฝึกเป่า ห้าครั้งหรือหกครั้ง
ต้องคลานลงโคลน
ต้องถูกโยนบก
ต้องตากแดด
ต้องแบกปืนเก่าๆหนักๆ อย่าง ปลย. 11
ต้องฝึกยิงปืน
ต้องปีนป่าย
ต้องกระโดด
ต้องถูกยึดพื้น ทั้งๆที่ไม่ได้ทำผิด แต่ลูกแถวทำผิด
เลยต้องโดนทั้งหมด
เราสนุก
เราเรียนรู้
เราเหนื่อย
เรารักครูฝึก
เราถูกโกงค่าอาหาร
เราถูกโกงค่าเบี้ยเลี้ยง
เราถูกให้ลงชื่อในเอกสารกรณีบาดเจ็บหรือตาย
ก็ไม่สามารถเอาผิดกับกองทัพหรือกับใครๆได้

เราชอบชีวิตที่มีวินัยอย่างทหาร
เราได้ไปโดดร่มจากบอลลูน
เราได้สวนสนาม
เราได้ปีกติดหน้าอก
เราได้เหรียญแม่นปืนสีแดง สีน้ำเงิน
เราได้แต่งเครื่องแบบที่น่าภูมิใจ
เราผ่านกระบวนการต่างๆนี้มาอย่างภูมิใจ
ไม่ต้องจับใบดำใบแดง

ถ่ายรูปหล่อๆไว้ใบหนึ่ง
ส่งมาให้พ่อกับแม่ดู
กลับมาบ้านเกิดวันหนึ่ง
เห็นในกระเป๋าพ่อมีรูปๆหนึ่ง
เอะ รูปเรานี่หว่า
พ่อเขายังเอามาใส่กระเป๋าพ่อเลย
วันนี้เครื่องแบบเหล่านั้น เรายังเก็บไว้อยู่


เพื่อนเรา
สอบได้คณะแพทย์ศาสตร์
ขณะกำลังเรียนอยู่ปีที่หนึ่ง
ยังต้องเรียน ร.ด. อยู่อีกเช่นกัน
เหตุผลก็เหมือนๆคนทั่วไป
ที่เรียน ร.ด. จะได้ไม่ต้องไปจับใบแดง

วันหนึ่งขณะที่ฝึกภาคสนาม
เพื่อนเหนื่อยมาก
นั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้
อาศัยร่มเงามัน
สูดหายใจลึกๆจะได้หายเหนื่อย

ครั้นจะบอกครูฝึกก็เกรงกลัว
เกรงใจ เกรงเพื่อนๆจะว่าเอาเปรียบ
สักพัก..
เพื่อนผมก็สิ้นใจตาย
เขาหัวใจวาย

หัวใจคนที่เป็นพ่อเป็นแม่แตกสลายทันทีที่รู้ข่าว
เพื่อนๆไปงานศพกัน
เขาเป็นคนใจดีโอบอ้อมอารี
ชอบช่วยเหลือเพื่อนๆเสมอ
เราจำได้ เพื่อนเรา....นาย.....

วันนั้นถ้าเพื่อนยังไม่ตาย
วันนี้
เพื่อนคงจบหมอ หรือ เป็นอาจารย์หมอ
รักษาคนไข้ได้เยอะแยะมากมาย
ได้ช่วยชีวิตเพื่อนมนุษย์ไว้
ได้เที่ยวจีบสาว
ได้บวชเรียนทดแทนคุณพ่อแม่
ได้แต่งงาน
ได้มีลูก
ได้มีหลาน
ได้ดูแลบุพการี พ่อแม่ ญาติพี่น้อง
ได้ทำหน้าที่ตามทิศทั้งหก
พรุ่งนี้ผมจะไปวัดทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เพื่อนคนนี้

............
มาร์ค เพื่อนร่วมโลกของผม
เกิดในตระกูลคนมีเงิน
มีชื่อเสียง
พ่อเป็นหมอ
ได้ไปเรียนต่างประเทศไกลๆอย่างอังกฤษ
ได้แต่งตัวดีๆ
ได้กินอยู่ชนิดไม่อัตคัดขัดสน
ไม่ต้องกินมาม่าหรือกล้วยหอมแทนข้าว
เวลาไม่มีเงิน

หรือต้องไปอาศัยข้าวก้นบาตรวัด
ไม่ต้องเดินตามหลวงพี่ยามเช้าเวลาบิณฑบาต
ไม่ต้องคอยเช็ดถูพื้นโบสถ์
ไม่ต้องขัดห้องน้ำวัด
ไม่เคยกินผักบุ้งริมหนองผัดน้ำมันกับข้าวเปล่า
ประทังชีวิต

ได้เรียนรู้วัฒนธรรมอารยะ ตัวอย่างประชาธิปไตย
จากประเทศอังกฤษ
ได้กลับมาเมืองไทยอย่างภาคภูมิพร้อมใบปริญญา
ได้สมัครเป็นอาจารย์โรงเรียนนายร้อย
ได้ถ่ายทอดวิชาความรู้ที่เรียนมา
ได้ไม่ต้องจับใบดำใบแดง
ได้ไม่ต้องโกนหัวเป็นไอ้หัวเกรียนหัวเขียว
........



มึงรู้จักไหม
คำว่า เอารัดเอาเปรียบ
คำว่าคุณธรรม จริยธรรม

ไอ้อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ

..


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

คลังบทความของบล็อก